Verder is alles normaal – Vijf jaar later

IK U OOK
– Jill Mathieu

Vijf jaar geleden schreef ik deze tekst.

Een zucht later startten Kristien De Wolf en ik The Naked Booklovers – een online boekenprogramma. Wie had durven denken dat haar schrijverschap zo’n hoge vlucht zou nemen? Kristien?

En de avond over Julian, van Fleur Pierets, liet iedereen sprakeloos achter.

Vandaag lezen de woorden van toen – bijna wreed – onwetend.
Want mijn zus staat er niet in. Zij had nog het eeuwige leven.
Mijn ouders waren gewone oude mensen.
En het zou nooit meer oorlog worden. Ik besefte niet eens hoeveel eerdere oorlog in mij woedde.

Nen triestige terugblik? Geenszins. De illusie van maakbaarheid toont zich. En vooral: de te koesteren kostbare liefde

VERDER IS ALLES NORMAAL

Drie uur. Zoveel tijd had ik nodig om wakker te worden. ’s Middags was het nog om te lachen, enkele uren later zweeg ik.

Ik heb nochtans ervaring met vrijdag de 13e. Ooit trof ik mijn toenmalig lief aan in eerder compromitterende omstandigheden. De details laat ik aan uw verbeelding over. Ik herinner ze mij moeiteloos. Netvliezen onthouden de verkeerde dingen.

Drie uur dus. Wat voor de snelle omschakeling zorgde, is onduidelijk. Was het de open brief van een longarts, of het corona dagboek van Ilja Leonard Pfeijffer, die vanuit Genua bericht over de apocalyps? Want ook hij had zich aanvankelijk vergist.
Hij ontroerde mij al eerder, met de bekentenis dat stoppen met drinken een identiteitscrisis inluidde. Wie was hij nog, nu hij niet meer bij de drinkende schrijvers met illustere voorbeelden als Hemingway hoorde?

Mijn ouders behoren wel tot een groep, met hun 81 en 77 jaar meer bepaald tot een risicogroep. Ik bel. Zij neemt op. Ze zijn thuis. Ze leven nog. Ze luistert niet naar wat ik zeg en maant mij aan geen risico’s te nemen. Er zijn nog zekerheden.

‘De dagen zien er niet anders uit dan voorheen,’ prevelt ze. Het moeilijke karakter van mijn vader, haar vruchteloos bevechten ervan, de angst voor ‘de computer’, de weemoed van de oude dag. Het isolement is onder deuren en door kieren binnengeslopen.

Elke drie dagen ga ik naar de winkel, volledig ingepakt en voorzien van latex handschoenen. Ik stuur een foto naar mijn lief – alias de salonfilosoof. Hij vraagt of ik een overval plan. In de lift hou ik mijn adem in. De straten zijn leeg. Het lijkt Tsjernobyl. De mensheid in de greep van een onzichtbaar ding. Buiten wachten klanten nerveus of lijdzaam tot ze binnen mogen. Ik tuur naar een leeg rek wc papier en vraag mij af hoe ver anderhalve meter precies is.

De salonfilosoof ontdekt dat vergaderen via Teams met camera is en dat niet alleen hij, maar ook zijn interieur zichtbaar is. Dat beseft hij pas als zijn baas hem verschrikt in de ogen kijkt. Hijzelf: met ochtendhaar en in kamerjas. Achter hem: bouwmaterialen en boodschappen torenhoog gestapeld. Symptomen van een asociale hamsteraar? Niks van, het zijn de fabrieksinstellingen van zijn interieur. Want er valt altijd iets te repareren.

Ik VideoApp mij de pleuris en bedenk wat ik met al die schoenen moet. Ik had beter geïnvesteerd in jasjes.
Films die al lang lonkten, passeren de revue. Er is een mens vermoord. De Zweedse speurder onderzoekt met indringende blik. Als mensen op een plein verzamelen onderdruk ik de neiging om ‘social distance’ naar het scherm te roepen.

Verder is alles normaal.

En stil. Eindelijk.

Corona – Joke 0-1