29 januari 2025
Wij zijn het die voorbij gaan
In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer.
– Albert Camus
Het is waar. Nick Cave getuigt ervan: de tegelijk hartverscheurende schoonheid en helderheid van pijnlijke momenten. Zoals het verlies van mijn zus. Want Freya overleed in de zomer van haar leven. Haar dood stelt de vraag: Wat doet er werkelijk toe? Ze wijst mij de weg. Elke dag weer. Geen blad voor de mond. Net zo doortastend als Freya altijd is geweest.
Raf Walschaerts – broer van Mich, samen en apart twee van de schoonste podiumkunstenaars die Vlaanderen rijk is – zei eens in een interview: ‘Mijn onsterfelijkheid is voorbij.’ Toen begreep ik het niet.
Nu wel. Ik heb geen excuses meer. Want het kan zomaar over zijn. Dienen wat mij te doen staat, dus. Dat heeft een prijs. Het vraagt nee zeggen tegen zekerheid, want anders is mijn agenda meteen gevuld met ‘meer van het oude’. Het vraagt twijfel verduren en vertrouwen op wat komt.
Mijn boekhouder vindt het raar. Dan bespaar ik hem nog het ‘niet weten’ uit het Systemisch Werk. Geef de man eens ongelijk. Hij moet dit niet-wetende administratieve wonderkind al zeven jaar verduren.
Ook bij mijn ouders is het licht teruggekeerd. Hun ogen glanzen weer. Twee weken geleden schrapte papa – na meer dan 80 jaar – ‘postuleren bij de staat’ uit zijn retoriek. En mijn antwoord ‘Papa, dat is mijn leven niet’ ligt voorgoed in de vuilbak. Ik heb het niet meer nodig, want ik ken het antwoord nu. Net als hij.
Mijn mama kende het al lang. Want de fijnbesnaarde vrouw die ons het leven schonk, maak je echt niks wijs.