This is not a love song

Het moet op de kermis geweest zijn, in de botsauto’s, bij het horen van ‘Self Control’ van Laura Branigan, dat mijn hart op hol sloeg. Er gebeurde iets wonderlijks, een zinderende opwinding, alsof ik mij voor het eerst echt bewust was van muziek. Dat viel samen met de omslag van ‘jongens zijn stom’ naar stilzwijgende interesse in de mannelijke puistendragers in de klas en ver daarbuiten. Hoewel ‘ver’ toen nogal relatief was.

Daarna veranderde alles. Er volgden lelijke epauletten en een gênante haarsnit met veel gel. De eerste verliefdheid, gestuntel en gesukkel op de dansvloer, later tranen met tuiten, de wereld die verging. Alle details werden nauwkeurig opgetekend in mijn dagboek. In het Engels, in een poging mijn nieuwsgierige moeder te slim af te zijn. Een vergissing met een prijskaartje, zo bleek later.

Ik ging mij al spoedig schamen voor de Laura Branigan-fase. Een universum vol donkere muziek opende zich, passend bij de weltschmerz van een dolende puber. Ik sleepte vinyl uit de uitleendienst en maakte zelf cassettes (die bestonden toen nog). De eerste stap op de weide van een groot festival en dan al dat volk zien, staat in mijn hart gegrift.

Muziek markeerde de periodes in mijn leven, sleurde mij door nog meer liefdesverdriet, diende als protest tegen mijn ouders, als anker tijdens het studeren en als onuitputtelijke bron van ontroering en plezier.

Nu nog – zoveel jaar later – zijn enkele tonen van ‘Self Control’ voldoende om weer op de kermis te zijn, met de geur van smoutebollen en de smaak van de eerste liefde.

Met mijn haar is het niet meer goedgekomen. En van de sukkelende mens heb ik mijn beroep gemaakt.

Wat ook gebleven is: muziek. Ik luister nu zonder gêne naar Andre Hazes, Nick Cave en alles daartussen. En meer dan elf jaar geleden bracht ze mij het schoonste geschenk: de liefde van mijn leven.

Binnenkort is het weer zover, dan smijt ik mij op een festivalterrein en doe ik alsof ik 15 ben. Dan ben ik weer – al is het maar voor even – dat meisje dat ‘in the blink of an eye’ ontdekt dat er een andere wereld is.

P. S. De titel is ontleend aan P.I.L.
P. P. S. Beeld – Nick Preem