This is not a love song

Het moet op de kermis geweest zijn, in de botsauto’s, bij het horen van ‘Self Control’ van Laura Branigan, dat mijn hart op hol sloeg. Er gebeurde iets wonderlijks, een zinderende opwinding, alsof ik mij voor het eerst echt bewust was van muziek. Dat bewustzijn viel samen met de omslag van ‘jongens zijn stom’ naar stilzwijgende interesse voor de mannelijke puistendragers in mijn klas en ver daarbuiten. Alhoewel ‘ver’ toen nogal relatief was.

Daarna veranderde alles. Er volgden lelijke epauletten en een gênante haarsnit met veel gel. De eerste verliefdheid ook, gestuntel en gesukkel op de dansvloer, daarna tranen met tuiten, de wereld die verging. Alle details werden nauwkeurig opgetekend in mijn dagboek.

Ik ging mij al spoedig schamen voor mijn liefde voor Laura Branigan. Er opende zich een universum vol donkere muziek, passend bij de weltschmerz van een dolende puber. Ik sleepte vinyl uit de uitleendienst en maakte mijn eigen cassettes (ja die bestonden toen nog). De eerste keer op een groot festival en de eerste stap op de weide en dan al dat volk zien, staan in mijn geheugen en mijn hart gegrift.

Muziek markeerde de periodes in mijn leven, sleurde mij door nog meer liefdesverdriet, diende als protest tegen mijn ouders, als anker tijdens mijn studies en als onuitputtelijke bron van ontroering en plezier.

Nu nog – zoveel jaar later – moet ik slechts enkele tonen van ‘Self Control’ horen om plots weer op de kermis te zijn, met de geur van suikerwafels en smoutebollen.

Met mijn haar is het niet meer goedgekomen en sukkelen doe ik nog steeds.

Wat ook gebleven is: de passie voor muziek. Ik luister nu zonder gêne naar André Hazes en Editors en alles daartussen.

Straks is het weer zover, dan smijt ik mij op een festivalweide en doe ik alsof ik terug 15 ben. Dan ben ik weer – al is het maar voor even – dat meisje dat ‘in the blink of an eye’ ontdekt dat er een andere wereld is.

PS De titel is, of course, ontleend aan P.I.L.