Wij zijn mogelijk

It seems to me, that if we love, we grieve.
That’s the deal.
That’s the pact.
– Nick Cave

Wat een onverbiddelijk voorjaar. Ziektes met lelijke namen teisteren familie en vrienden. Afscheid. Nog meer afscheid. Handen vol troost. Zakdoeken vol snot. Ik overweeg een zinloze onderhandeling met het lot. ’Dat is niet aan jou,’ fluistert de wijsheid, ‘het leven gaat altijd voor.’

Dan maar schuilen tussen de boeken. Er één vinden is al een begin. Vorige zomer verkaste ik naar een half afgewerkt huis. Vandaag vertelt de stapel dozen over de kloof tussen droom en daad.

Ik vrees een cartooneske afloop, opgetekend door een journalist in komkommertijd: ’Ze heeft het aardse in een flits verlaten, deze vrouw, pijnlijk uitgegleden over ‘Is daar iemand’ van Micha Hamel. De val werd haar bijna fataal.’ Ach, letters, goed gezelschap in het donkerste uur.

Nick Cave waakt er en schrijft over verdriet als bron van frisse moed in ‘Letter to Cynthia’:
‘Grief is the terrible reminder of the depths of our love
and like love, grief is non-negotiable.
(…) On the other side is growth and redemption.
(…) Better now, and unimaginably changed.’

De staat waarin hij zich bevindt, zal ik niet bereiken. Toch gonst het in mijn werk: een najaar vol knisperende mogelijkheden ontvouwt zich.

De oude bard Willem Vermandere zorgt voor het slotakkoord: ‘Ken jezelf en ontdek de kostbare parel in je leven. Ontdek waarvoor je geboren bent. En gooi, voor hetgeen je wil doen, alle ballast overboord.’

Mijn blik valt op de stapel dozen.

Voor altijd —

R.I.P. Sofie – de coolste
R.I.P. Freya – de liefste
R.I.P. Johanna M. Pas – auteur van de schoonste zinnen

PS. * ‘Wij zijn mogelijk’ is de titel van een dichtbundel van Maud Vanhauwaert